در 12 آوریل سال 1975، برای اولین بار تمرین رویای شفاف در آزمایشگاه تأیید شد. روانشناس انگلیسی، دکتر کیت هیرن راهی کشف کرد تا رویای شفاف بینان علامت دهند که در رویای شفاف به سر می برند: این دانشمند روش علامت دهی چشم و اولین “ماشین رویایی” را اختراع کرد. او مطمئن بود که بیننده خواب می تواند به نحوی با دنیای بیدار ارتباط برقرار کند، تنها مشکل، فلج طبیعی بدن است که با مرحله رم (مرحله ای که در آن رویا می بینیم) همراه است. آنچه هیرن دریافت این بود که عضلات چشم مهار نمی شوند و افراد می توانند برای تأیید آگاهی، حرکات عمدی چشم انجام دهند.

صبح 5 آوریل 1975، اولین آزمایش با موفقیت انجام شد: رویابین توالی مشخصی از حرکات را با چشم راست و چپ خود انجام داد و ثابت کرد که در مرحله رویای شفاف است. متأسفانه، در آن لحظه تجهیزات خاموش شد اما یک هفته بعد، دستگاه های آماده به ضبط آگاهی را در همان فرد در خواب، نشان دادند.

هیرن نتایج تحقیقات خود را در رساله دکترایش در دانشگاه لیورپول منتشر کرد. متن آن برای بارگیری رایگان در وب سایت رسمی او موجود است و اسناد ضبط شده اصلی به عنوان بخشی از نمایشگاه دائمی در موزه علوم لندن قرار دارد.

ایده به رسمیت شناختن 12 آوریل به عنوان روز رویای شفاف متعلق به دانیل لاو، محقق و مربی رویای شفاف (نویسنده کتاب آیا در خواب می بینی؟) است. پیشنهاد وی مورد استقبال گسترده تمرین کنندگان فاز قرار گرفت.

از حالت های فاز، تاریخ امروز به طور کلی به پدیده رویای شفاف اشاره دارد. عبارت “حالت های فاز” به پدیده هایی از قبیل رویای شفاف و همچنین تجارب خارج از بدن که در 21 دسامبر جشن گرفته می شود؛ اشاره می کند.