کورنلیا شونمن، هنرمند مستقل و مبتلا به بیماری نارکولپسی، می‏گوید: “مردم، بعد از اینکه خوابم را برای آنها تعریف می‏کنم، با ترس به من نگاه می کنند. گاهی اوقات این نگاه، من را بیش از موجوداتی که در توهمات من زندگی می کنند، می ترساند. رویاهای شفاف به او کمک کرد تا با کنترل توهمات خود بر ترس ناشی از آنها غلبه کند.

اولین باری که کورنلیا احساس کرد با بقیه فرق دارد در سنین نوجوانی بود، اما بیماری او به طور رسمی در 25 سالگی تشخیص داده شد. در مدرسه، او می توانست درست وسط امتحان به خواب برود. برای بیدار نگه داشتن خود، مجبور بود آنقدر پوست خود را بخاراند تا زمانی که دچار خونریزی شود. در اواخر دهه 1990، اطلاعات کمی در مورد علائم نارکولپسی(یک اختلال شدید خواب همراه با خواب های ناگهانی) وجود داشت. دامنه تشخیص های اشتباه برای افراد مبتلا به نارکولپسی، از یک اختلال روانی گرفته تا اعتیاد به مواد مخدر بود.

کورنلیا در مقاله‏ای درباره بی خوابی، به طور تصادفی به مطالبی درباره ناركولپسی برخورد كرد و بلافاصله علائم خود را شناخت. از لحظه تأیید تشخیص بیماری نارکولپسی، او دریافت که توهمات بینایی پیچیده ، فلج خواب و رویای شفاف، همراهان همیشگی او خواهند بود. او که نمی فهمید چگونه شرایط خود را کنترل کند، به رویاهای شفاف روی آورد. او همچنین شروع به عکاسی کرد (عکس نویسنده را می توانید در مقاله مشاهده کنید) تا یاد بگیرد چگونه شرایط خود را، بدون در نظر گرفتن آن به عنوان یک بیماری، تجربه کند.

در توهمات خود، کورنلیا اغلب درد می کشد. او با جزئیات، چگونگی نغییر محیط اطرافشو در لحظه شروع تشنج توصیف می کنه. به گفته وی، شخصیتی که در حالت رویای شفاف خلق کرده است – عقابی سیاه که به او یاد می دهد چگونه پرواز کند – به او کمک کرده تا با احساس دائمی وحشت کنار بیاید.”رویای شفاف تکنیکی است که به من اجازه می دهد تا کمی کابوس های خودم را کنترل کنم و در نتیجه، اشکال جدید را تجربه کنم.” همچنین، برای یک مبتلا به نارکولپسی، این راهی برای اتصال دو جهان با مرزهای تار است. یک احساس مبهم از واقعیت و یک جهان متغیر از رویاها.

این مطالعه در دسامبر سال 2020 در مجله Sociology & Technoscience منتشر شد.