به طور کلی، اینکه تجربه ی نزدیک به مرگ افراد، در فرهنگ ها و مذاهب مختلف به طرق متفاوتی تجربه می شوند، پذیرفته شده است. مطالعه ای به سرپرستی هادی خوشاب از دانشگاه علوم پزشکی بم در ایران، رویکردی دیگر برای این موضوع ارائه می دهد.

نویسندگان، با هشت بازمانده ایرانی از احیا قلبی ریوی مصاحبه کردند. شرح تجارب نزدیک به مرگ مسلمانان ایرانی اساساً با نسخه های ارائه شده توسط ساکنان کشورهای غربی تفاوتی نداشت. همه توصیفات شامل مضامین کلی زیر بود: تجربه خروج از بدن ، پرواز ، نور ، احساس دنیایی دیگر و خاطراتی از زندگی شخصی.

به گفته این هشت نفر ، آنها تمام آنچه که در بخش مراقبت های ویژه برایشان اتفاق افتاده، دیده اند. بعدا برخی از آنها وقتی به هوش آمده اند حتی قادر بودند توصیفاتی از پزشکانی که برای زندگی آنها جنگیده اند، ارائه دهند. صرف نظر از ایمان آنها ، تجارب خارج از بدنشان، لذت بخش توصیف شد. مشخصه ی آنها پیگیری نور ، نبود ترس از مرگ و احساس آزادی یا روحی آزاد شده، بود.

همانطور که می بینیم ، بیشتر این تجربیات مشابه تجربیات افرادی از دیگر فرهنگ هاست و نقوش جهانیِ تکراری دارد . جالب اینجاست که این توصیفات، با نگرش نسبت به مرگ در جامعه مسلمان ایران ، که موضوعی تابو است ، مطابق نیست. تنها یکی از شرکت کنندگان تجربه خود را در زمینه ی دین در نظر میگرفت: به گفته او ، صدای عمویش را در حال خواندن قرآن شنید و بنابراین”شفا” گرفت.

طبق این مطالعه، دین در تجربیات نزدیک به مرگ، تأثیر حاشیه ای دارد. آیا ممکن است به این دلیل باشد که تجربیات نزدیک به مرگ فقط یک حالتِ فاز هستند؟ شما چی فکر میکنید؟

این مطالعه در مجله تحقیقات پرستاری و مامایی ایران در سپتامبر 2020 منتشر شد.