بیمارانی که دچار مرگ بالینی و تجارب خارج از بدن شده اند ، اغلب می ترسند که داستانهایشان را با دیگران در میان بگذارند. هنگام بحث در مورد این تجربیات با متخصصان پزشکی، روحانیون و یا عزیزانشان، با سوتفاهم و طرد روبرو مواجه شده و خود را منزوی و افسرده می یابند.

اعضای انجمن بین المللی مطالعات نزدیک به مرگ (IANDS) ، لیلیا ساموئلو و دایان کورکوران ، نزدیک به 40 سال است که به مردم کمک می کنند تا بر این تجربیات منفی غلبه کنند. در مقاله ای که در بهار سال 2020 منتشر شد، دانشمندان و فعالان، در مورد وقفه در مراقبت از بیمارانی كه از تجربه نزدیك به مرگ بیرون آمده اند و عواقب این طرز برخورد صحبت می كنند.

در این مقاله ، نویسندگان در مورد داستان تجربیات نزدیک به مرگ دوازده بیمار بحث می کنند. هنگام مراقبت از این بیماران در بیمارستان ها، اغلب با برخوردهای مغرضانه ی مراقبان سلامت روبرو شده اند. نویسندگان توجه ویژه ای به کودکانی دارند که مرگ بالینی را تجربه کرده اند. این کودکان معمولاً با شک و بدبینی اطرافیان روبرو می شوند و حتی گاهی به دلیل دروغگویی تنبیه می شوند. تأثیر این تجارب بر زندگی آینده آنها، بیشتر از بزرگسالان است.

به عنوان مثال، یکی از افراد مصاحبه شده، بیل مک دونالد، که تجربه مشابهی در بچگی داشته است، می گوید: “پرسنل پزشکی از گوش دادن به NDE من امتناع می کردند، صحبت درمورد آن برای من ممنوع بود. با نگاه به گذشته، خاطرات تلخی از بی توجهی و طرز برخورد را به یاد می آورم انگار که من یک بیمار روانی بودم. به گفته نویسندگان، برنامه های درسی دانشکده پزشکی باید شامل اطلاعاتی درباره تجربیات نزدیک به مرگ باشد، تا کادر پزشکی آینده بتوانند به افرادی که مرگ بالینی را تجربه می کنند، حمایتی متناسب بدهند.

آیا فکر می کنید، با رواج دانش عمومی در مورد حالت های فاز این مشکل حل می شود؟

این مطالعه در شماره بهار سال 2020 از Narrative Enquiry in Bioethics منتشر شده است.