آیا مطالعه مرگ بالینی، معیارهای علمی را برآورده می کند؟ آیا اصلاً پدیده ای به عنوان تجربیات نزدیک به مرگ وجود دارد و چگونه می توان از نظر علمی آن را اثبات کرد؟ بسیاری از دانشمندانی که تلاش خود را صرف این پدیده می کنند با چنین سوالاتی روبرو می شوند. بیرک انگمان ، محقق موسسه تاریخ پزشکی کارل سودهوف در دانشگاه لایپزیگ، آخرین فردی است که سعی کرد این مسائل را حل کند.
به گفته این محقق، یکی از مشکلات اساسی در ارزیابی تجربیات نزدیک به مرگ، نبود واقعیت تایید شده از مرگ بالینی در داوطلبان منتخب است. بیشتر داستانهای ارائه شده در مقالات علمی، مبتنی بر کمای تجربه شده یا از دست دادن کوتاه مدت هوشیاری در مراقبتهای ویژه و همچنین تحت تأثیر بیهوشی است.
برخی از این گزارش ها، سال ها پس از تجربه، یعنی وقتی دیگر نمی توان این خاطرات را قابل اعتماد خواند، ساخته می شود. بعلاوه، آنها بر اساس میزان نمره شان در مقیاس گریسون انتخاب می شوند. یعنی دانشمندان به عمد، دنبال توصیف تجربیات ماورا طبیعی از زندگی پس از مرگ، در پرسشنامه های شرکت کنندگان هستند. با این حال، اگر به طور کلی تری به این سوال نگاه کنید، علائم تجربه نزدیک به مرگ بسیار متفاوت تر از آن است و تجربیات منحصر به فرد شرکت کنندگان ممکن است تفاوت چشمگیری با تصویر “جهان دیگر” که توسط دانشمندان ترسیم شده است، داشته باشد.
درنهایت، دانشمندان تمایل پیدا کردند که به گزارش نوار مغزی در هنگام مرگ اعتماد کنند. اما، نوار مغزی فقط فعالیت سطحی مغز را ثبت می کند و روندهای عمیق آن را منعکس نمی کند. بنابراین، نمی توانیم بگوییم که مغز، حتی در زمانی که خط نوار مغزی صاف است، با برخی ظرفیت ها کار نمی کند.
به طور خلاصه، انگمان خاطرنشان كرد كه مطالعات امروزی در مورد تجربه نزديك به مرگ از نظر داده هاي ارائه شده قابل اعتماد نيستند، و به همين دليل ملاك صحت علمي را ندارند. به گفته این محقق، مطالعات آینده باید با انتخاب یک تحلیل جامع از اینکه آیا شرکت کنندگان واقعاً تجربه نزدیک به مرگ داشته اند، رویکرد سختگیرانه تری در انتخاب نمونه داشته باشند.
اگر نتیجه گیری از این کار صحیح باشد، ما باید در کنار کم ارزش کردن چیزهاییکه در حال حاضر بعنوان حقیقت می شناسیم، منتظر کشف های جدیدی در زمینه تجربیات نزدیک به مرگ باشیم.
این مقاله در ژانویه 2020 در مجله Advanced Studies in Medical Medicine منتشر شد.
