حالت های گسست معمولاً به عنوان احساس قطع ارتباط با واقعیت یا یک تجربه خارج از بدن توصیف می شود. غالباً ، این حالتهای تغییر یافته هوشیاری توسط افرادی که از نارکولپسی یا صرع رنج می برند ، گزارش می شود.
یک فرد کاملاً سالم همچنین می تواند در خوابهای شفاف یا تحت تأثیر داروهای بیهوشی گسست یا تجربه خارج از بدن را تجربه کند. منشا عصبی برای این پدیده برای دانشمندان یک رمز و راز باقی مانده است.
در سپتامبر 2020 ، مجله علمی Nature مقاله ای از محققان سام وسونا و آیزاک وی کاوور از گروه مهندسی زیستی در دانشگاه استنفورد منتشر کرد که ریتم مغز را در زمینه حالت های گسست شناسایی می کند – برای اولین بار از نظر علمی.
در یک تجربه آزمایشگاهی ، دانشمندان تعدادی دارو به موش ها تزریق کردند که باعث گسست می شد. در واکنش به این داروها ، افزایش فعالیت عصبی در ناحیه خاصی از مغز ثبت شد. حیوانات همچنین علائمی از گسست نشان دادند – آنها فرار نمی کردند و یا هنگام گرفته شدن از دم سعی در فرار نداشتند، این نشان می دهد که آنها از بدن خود و یا شرایط اطراف آگاه نبودند.
دانشمندان توانستند نتیجه مشابهی را در بیمار مبتلا به صرع تأیید کنند. با کمک الکترودهای کاشته شده ، فعالیت مشابهی از فرکانس ها در قشر داخلی خلفی پیدا شد. شرکت کننده قبل از حمله صرع علائمی از حالت گسست را تجربه کرد.
این ناحیه مغز برای انواع عملکردهای شناختی از جمله حافظه اپیزودیک و جهت گیری شناخته شده است. در حالی که برای نتیجه گیری قطعی از این آزمایش اولیه خیلی زود است ، این مسیر تحقیق می تواند پیامدهای گسترده ای برای عصب شناسی و درمان اختلالات گسست داشته باشد.
